Weight upon me

My heart is heavy
Yet I am happy
how can this be...
how can this be?

Sweet pain inside
I smile outside
how will I be?
can I ever be free?

Do you see me...
Do you see me...

say it

          set me free!

Post Apoc-1

Het was een donkere ochtend.
We liepen samen de heuvel op.
Niet zo ver uit elkaar dat je zou denken dat we elkaar niet kennen.
Maar ook weer niet hand in hand.
Er gloeit een licht over de heuvel heen.
We lopen nog steeds de heuvel op.
Boven aangekomen zien we waar het licht vandaan komt.
Samen kijken we ernaar, zonder woorden.
Ik zei kus me, je bent prachtig.
Laat we deze laatste dagen mooi beleven.
De horizon brandde schitterend in de duisternis.

The ride

Looking up
Looking down
Everybody's saying "Hey hey"
Everybody's walking around
But who's enjoying the ride.

I joined a gym
Worked the weights
Up and down
Up and down
Nobody's saying "hey hey"
Nobody's making a sound
Do they know about the ride.

I got turned on by some hips
Saw them going
Left and right
Left and right
Tried to say the "Hey hey"
But I didn't make a sound
I'm not enjoying the ride

Words of the day, or the night, or the mind.

This morning when I woke up.
I fell a little further down.
It felt like a daydream.
Or a fever.
Seeing a part of me that I'm not supposed to see.
It was like the skyline burnt beautifully on the horizon.

 

Why not

Don't act, crazy
Don't say, maybe
It's just another life we're living
There is no need to rush it
No need, to blush about it
Just look in my eyes and see it through

Will you ever be a smile on my face
Without something to be said
The fuel in your heart should never give in
Just let it out and set fire to your skin

Het is geweest

Iets in mij zegt dat ik van veel dingen af moet.
Noden, driften, verlangen.
Dingen willen die dusdanig van mij staan, dat het hopen erop rationeel gezien een grote waarschijnlijkheid tot verdriet heeft.
L'animale rationale regeert niet waar de passie huist.
De rede kan slechts zijn tot de vlam van de liefde opleeft en alles verzengt in een verscheurend vuur.
Maar vuur dat brand zonder voeding moet sterven, anders zal het de aarde verteren.
Nu is de tijd om te zuchten.
Straks is de tijd voor verdriet.
Onzichtbare tranen voor iets dat nooit was.
Het is tijd voor nieuwe dromen over dingen die nog nooit zijn geweest. 

Een spinsel diep in de nacht

When I woke up
I was watching the sky
I looked how it burned
It felt like lasting forever

Holding you in my arms
Loving you
Watching you
Let it be enough

Let it be alone
Kissing you
Holding you
Let it be enough

The sky burned forever
Tell me it was enough
Deeper trust
Tell me how you know

Holding you
Let it be enough
Kissing you
Tell me that you know

Gevaar

Een meisje in het blauw
zit op een bankje met een jongen in een pak

ik zie ze kussen vanuit de trein
en voel wat raars in mijn buik

Wanneer was de laatste keer
dat een man zo naar mij keek?

Herinneringen kolken naar boven,
een vaag spoor van emoties achterlatend




De trein zoeft weg
Tevreden kijk ik naar de ongevaarlijke bomen

The dreamwalker

I'm awake
but not really living
I'm dreaming through my day

I try
but am not really giving
all I see is grey

I cry
but it's not at all forgiving
the feeling is there to stay

I die
and finally soil is bringing
 the peace I always sought

Dagboek van een jonge oude man

---Work in progress--- (dit verhaal is nog niet klaar, maar je kan de vorderingen volgen)

Mijn naam is Johan. Dit is mijn dagboek. Het lijkt misschien niet op een dagboek, maar dat komt omdat ik alleen een schrift had liggen. Misschien dacht je dat dit gewoon een schrift was, maar dat is dit dus niet.

3 maart 2064

Je wordt wakker uit een diepe slaap. Dromen heb je gedaan maar je weet niet wat. Gedachten zijn er nog niet echt, of wel.

Flarden van herrineringen en ideeën. De overblijfselen van een droom? Kleuren, scherven van emoties, verwarring.

Wanneer was het dat een droom voor het laatst bleef hangen? Het is iets wat ik me niet kan herrineren.

De jaren maken je trager. Soms doe je iets wat je niet plande. Een voet land ergens waar hij niet bedoeld was.

Was er maar een bandje waar je geheugen op stond, dan kon je alles nog een keer afspelen.

Zien hoe het was, weten hoe het ging, alles nog een keer beleven. Weten hoe het was om je eerste liefde voor het eerst te zien.

Maar daar zit ik dan, te zuchten.

4 maart 2064

Vandaag was het weer een dag met weinig bijzondere dingen. Vooral in een stoel zitten. Dat geeft veel te veel tijd om na te denken.

Ik leef een gebroken herrinering. Druk ben ik aan het dromen over dingen die nooit geweest zijn, die ook niet meer kunnen zijn.

Toen ik jong was had ik nooit spijt. Altijd kon ik mijzelf voorhouden de tijd te hebben om het anders te gaan doen.

Maar nu niet meer. Er is geen tijd meer voor. Toen ik twintig werd maakte ik nog de flauwe grap "tig jaar oud te zijn".

Als je richting de tachtig gaat is die pret toch wel voorbij. Gek toch hoe dat werkt.

Mijn grootste frustratie is nog wel de mensen om mij heen. Als je rond de twintig bent en je denkt aan iemand van zesenzeventig, denk je dan aan iemand die scherp van geest is?

Ik deed dat in ieder geval niet toen ik jong was. Groter is nog de anti-climax als je zelf oud word en de mensen om je heen aftakelen.

Een jonge geest gevangen in een oud lichaam met een oud stel hersenen. Snel denken maar niet weten wat je gisteren dacht.

Misschien moet ik meer schrijven. Maar dan moet ik ook weer meer lezen. Ach, het is een leuk idee om morgen eens te proberen.

5 maart 2064

Het plan van gisteren uitvoeren. Meer schrijven over de dag. Nu ik er over nadenk eigenlijk een slecht idee.

Meer stilstaan bij hoe weinig er eigenlijk gebeurd in een dag geeft me alleen maar een naar gevoel.

Er gebeurd zo ontzettend weinig. Ik word wakker om half negen en voel me totaal uitgedroogd en slap.

Opstaan duurt lang, ik vraag me af hoe lang het nog duurt voordat iemand me moet helpen met opstaan.

Dat is een idee wat me totaal niet aan staat. Ik wil alles gewoon zelf kunnen doen.

Helaas zal ik er eens aan moeten geloven. Ergens in mijn buik komt er een naar gevoel opzetten.

Dit heb ik nooit gewild. Zo ontzettend zwak zijn. Nu heb ik ook geen zin meer om te schrijven. Maar wat ik nu precies gedaan heb vandaag, ik weet het niet. Ik doe mijn best om na te denken over wat er vandaag allemaal gebeurd is. Opstaan, gezicht nat maken met koud water, naar beneden voor het ontbijt. Het duurt toch langer dan je denkt. Als je jong bent denk je dat de tijd vliegt tijdens het eten, daarom moet het allemaal sneller. Dan kan je weer dingen doen. Maar nu heb ik het idee dat ik net uit bed ben terwijl ik twee uur later het gevoel heb nog niets gedaan te hebben. Hetzelfde gebeurd bij het middag- en avondeten. Waar gaat de tijd heen. Iedereen wisselt woorden over hoe slecht het toch gaat tegenwoordig. De verloedering van de samenleving, de jeugd die vroeger echt niet zo was, het weer. Ik doe er maar aan mee, want andere gesprekken werken niet. Ik heb het eens geprobeerd, dan begin je over een interessant boek en... Er komt gewoon niets terug. Als ik geluk had kwam er een goedkeurende knik. "Dus jij leest boeken". Ik houd er maar mee op voor vandaag.

6 maart 2064

Het is raar om te beginnen met een idee en er achter te komen dat het je niet loslaat. Vooral omdat je al tijden het gevoel had juist niets meer te onthouden.

Ik kan het dus nog wel. Een gevoel van overwinning maakte zich meester van mijzelf toen ik daar achter kwam. Helaas is het een hele zure appel; de gedachte die mij niet meer los kan laten is verre van positief. Ik doe veel te weinig. Wat beteken ik nog op deze wereld? Vertwijfelt sloeg ik vanmiddag een oud dagboek open.

Soms voel ik me gevangen in een wereld van beslissingen. Ik kan zo ontzettend veel kiezen maar ik weet niet wat! Er is zo ontzettend veel wat ik "wel leuk" vind.

Niets kan me langer dan een week of twee boeien. Iedere keer start ik projecten op die ik niet afmaak. Het herhaalt zich door en door en ik maak mezelf er gillend gek mee.

Waarom kan ik verdomme niet iets blijven doen. Straks heb ik een diploma en geen idee wat ik er mee moet doen.

Ik was 26 toen ik afstudeerde. Eigenlijk had ik er al veel langer over gedaan dan ik eigenlijk hoefde; maar ik wist toch ook niet wat ik anders moest.

Je vraagt je af waarom. Gelukkig kon ik wel de motivatie vinden om het af te maken. Groot is dan de frustratie als je na 8 jaar studie niets meer doet met je studie.

7 maart 2064

Ik blijf mezelf vragen waarom het leven zinloos lijkt zodra je het jezelf afvraagt. Jarenlang heb ik de vraag niet gesteld en was er niets aan de hand.

Maar de vraag wil niet meer weg gaan. Ik zat tijdens de lunch tegenover een vrouw die ik niet ken.

Een beetje uit interesse en een beetje conformistisch vroeg ik haar wat voor leuke dingen ze gedaan heeft de laatste tijd.

Ze keek licht stoiceins, licht droevig, ik kan het niet goed plaatsen. Ze vertelde dat soms haar kinderen of kleinkinderen langskomen.

Eens in het half jaar ongeveer. Misschien is het tijd voor mij om op te houden met schrijven en te stoppen met denken.

Misschien wordt mijn geheugen wel weer zo slecht dat ik dit allemaal vergeet.

Een dag van....

een dag van Gerard

Wezenloos staarde hij naar zijn scherm. Het streepje van de cursor knipperde op een verder leeg scherm in Word. Hij bedacht zich dat bij iedere keer dat het ding knipperde, er een seconde voorbij ging. Hij voelde een nare knoop in zijn maag bij die gedachte; het was pas vijf over negen in de ochtend. Het voelde al als een etmaal geleden dat hij zijn tas naast zijn bureau dumpte en de PC aanzette.

“Hey, goeiemorgen Gerard!”, zei een collega opgewekt. Waar haalt zij haar opgewektheid vandaan, vroeg hij zich af. Hoe kun je je in godsnaam fijn voelen in deze betonnen bunker?

“Hoe staat het met jouw memo over het project van Gieser Metalen?”

Hij liet zijn hersens kraken. Memo? Op de een of andere manier werkten zijn hersens niet naar behoren op deze plek. Bij het overstappen van de drempel gingen ze op spaarstand.
Hij kon zich niets herinneren over een memo.

“Oh, ik kijk het zo even na, vind je dat goed? Ik ben net binnen en moet dat bestand nog even opzoeken.”

“Oké, ik kom over een half uurtje wel terug.”

De collega liep weg (hij kon zich niet eens herinneren hoe ze heette) en hij staarde weer naar het scherm. Dat project, waar ging dat ook alweer over?
Hij bladerde door de map met bestanden van het Gieser Metalen project. Op het kantoor werkten ze aan de juridische opdrachten voor grote bedrijven. Gerard zocht uit hoe het zat met het vergaren van vergunningen voor Gieser Metalen. Het betekende vooral veel opzoeken in wetboeken, surfen op internet naar oude vergunningen en het schrijven van officiële brieven. Het waren dingen die hem niet al te veel moeite kostten, maar op de een of andere manier draaide het er altijd op uit dat hij aan het treuzelen was. Als hij zou doorwerken zou hij binnen een paar uur klaar zijn. Hij voelde zich al tijden ongelukkig op kantoor, en hij had niet door dat hij dat deels zelf veroorzaakte. Hij staarde naar enkele stukken die hij had geschreven en kon zich amper herinneren dat hij ze gemaakt had. In ieder geval kon hij ze doormailen naar de collega, en weer terug gaan naar zijn staat van verveling.

Vier uur en heel wat verveling later was het lunchpauze. Hij sloot aan bij de rij in de cafetaria, waar een weelde aan etensgeuren hem tegemoet kwam. De lunchpauze was altijd een hoogtepunt, even gezellig kletsen met collega’s en even geen verveling.

“Gerard, gozer! Hoe was je weekend?”

“Martijn, hoi! Het was geweldig, ben naar de bioscoop geweest met mijn vriendin.”

“Welke heb je gezien?”

“Avatar, het is echt een aanrader!”

En zo ging de smalltalk verder, een half uur lang. Niet dat het hem intellectueel stimuleerde, maar het leidde af van de knoop die heel de werkdag in zijn maag zat.
Na een half uurtje zat hij weer achter het bureau en staarde naar het scherm. Hij verlangde zo naar meer gezelligheid en meer uitdaging in het werk. Het liefst wilde hij stoppen met het werk, maar dat was geen optie. Geld was nou eenmaal nodig om te overleven. En trouwens, wat moest hij anders? Die rechtenstudie kon toch niet zomaar aan de kant geschoven worden voor een passie? Het liefst was hij thuis met zijn schilderijen bezig. Hij had samen met zijn vriendin keihard gewerkt voor een groot huis waarin een apart atelier was. Zijn vriendin was zelf ook kunstenares. Ze had vanaf het begin van hun relatie duidelijk gemaakt dat zij geestelijk dood zou gaan op een kantoor. Hij had haar toen beloofd dat hij wel het geld binnen zou brengen. Hij zat voor een niet onaanzienlijk bedrag op het kantoor. Na enkele jaren begon hij zich wel af te vragen of hij niet te snel wat had beloofd. Hij durfde het niet tegen zijn vriendin te zeggen, ergo, hij zat gegijzeld in de situatie.

De klok verschoof tergend langzaam naar drie uur. Tegen deze tijd begon hij helemaal in te kakken. Hij liep naar de koffie automaat voor een poging tot herwaken. Alle broodnodige dingen waren af, hij kon de rest van de tijd niksen tot het vijf uur was. Vreselijk! Hij pakte zijn schetsboekje uit de la en begon te tekenen. Een natuurlandschap, zijn specialiteit. Schichtig keek hij af en toe om zich heen, want zodra er een collega in de buurt kwam moest hij het boekje wegstoppen en net doen of hij hard bezig was. Het was een wonder dat nog niemand had ontdekt dat hij geen bal uitvoerde.

Om vijf uur exact zette hij zijn computer uit, pakte zijn jas en rende bijkans naar de uitgang. Bij de eerste ademteug van buitenlucht ervoer hij een groot gevoel van opluchting. Hij woonde vlak bij zijn werk, met de fiets een tochtje van 15 minuten. Zijn vriendin was al aan het koken, haar hele werktenue onder de verfvlekken. Een steek van jaloezie ging door hem heen; zij had vast wel een leuke dag gehad. Toch omhelsde hij haar, en kuste op haar hoofd. Hij deed het tenslotte voor haar, hield hij zich voor. Na het eten kon hij verder werken aan het landschap dat hij aan het schilderen was. Langer dan een uurtje werken ging niet, zijn vriendin wenste ook nog wat quality time met hem.

Vlak voor hij naar bed ging bedacht hij zich dat er morgen weer een werkdag voor hem lag, en de knoop in zijn maag zette weer op. Hij klampte zich vast aan zijn vriendin en probeerde er niet te veel aan te denken.

“Hoelang houd ik dit nog vol voordat ik gek word....”, dat was het laatste wat hij dacht voor hij insliep.

een dag van Lisa

Ze keek Gerard na en zag hem met zijn fiets om de hoek verdwijnen. De aangename geur van koffie vulde de keuken. Met een mok koffie in haar hand aan de keukentafel bedacht ze wat ze vandaag zou veranderen aan haar schilderij. Ze was bezig aan een grote fantasie, geïnspireerd op Dali. Momenteel was dat de schilder die ze het meest bewonderde, en ze probeerde zichzelf ook in die stroming te bekwamen. Ze had momenteel geen opdrachten, dus ze schilderde puur voor zichzelf en dan zag ze wel of het verkocht. Het was toch geen probleem, want Gerard verdiende genoeg om in hun onderhoud te voorzien. Gerard, die arme ziel. Ze zag heus wel dat hij gebukt ging onder een zware last. Ze liet het zo, want zelf wilde ze voor geen goud een baan zoals hij. Dit bezorgde haar een ongelooflijk groot schuldgevoel, dat alleen maar groter werd als ze geen opdrachten had, zoals nu. Daar kwam nog bij dat.....

*ding dong*
Ze rende naar boven om de deur te openen. Haar hart klopte in haar keel. Al voordat ze de deur opendeed kon ze hem al ruiken, voelen, in haar gedachten. Een golf van verrukking ging door haar heen. Hij sloot haar in zijn armen. Schuldgevoel en genot spoelden tegelijkertijd als golven over haar heen. Haar minnaar tilde haar op en nam haar mee naar de slaapkamer. Hij kwam onaangekondigd, altijd. Dat maakte het nog leuker. Ze wist ook dat hij maar voor één ding kwam; ze spraken dan ook bijna niet. Het ging slechts om de daad. Zijn geur overweldigde haar, zoals altijd. Zijn handen waren overal, wisten de juiste plekken te strelen. Het genot benam haar bijna de adem. Zoals altijd was het voorbij voor ze het wist, en had de tijd ineens een gekke sprong gemaakt. “Tot de volgende keer, schoonheid”, dat was alles wat hij haar in het oor fluisterde voordat hij weg ging. Als verdoofd lag ze op bed, nu nam het schuldgevoel wel de overhand.

Huilend stond ze even later op en nam een douche. De lust om aan haar schilderij te werken was weg. Ze voelde zich verschrikkelijk. “Wat doe ik Gerard aan?”, fluisterde ze. “Hij werkt zo hard voor mij en dit is hoe ik hem beloon!” Ze zette een CD aan van Schubert. De schoonheid van de pianosonates stelde haar op de een of andere manier gerust. Nadat ze enigszins was gekalmeerd hervond ze wat enthousiasme om verder te werken aan haar schilderij. Ze moest eigenlijk nog eens wat vaste opdrachtgevers bellen om te vragen of ze weer een schilderij voor hen kon maken, maar het ontbrak haar aan moed. Ze was bang dat ze door de telefoon heen zouden kunnen horen wat voor verschrikkelijk mens ze was, wat voor sloerie. Het enige wat ze kon bedenken was om een heerlijke maaltijd voor Gerard te koken, als stille boetedoening. Het was laf en niets, ze wist het. Ze liet hem willens en wetens ploeteren. Ze liet deze situatie voortbestaan, ze maakte haar eigen man kapot.

Gerard kwam thuis en het kostte haar ontzettend veel moeite om net te doen of er niets aan de hand was. Gerard was zo opgelucht om thuis te zijn (ze zag het), dat hij niets door had. Hij kuste haar blij en genoot van het eten. Dat deed haar toch een beetje goed. Na het eten ging hij even schilderen, maar ze deed net of ze dolgraag meer tijd met hem wilde doorbrengen en hij kwam als een braaf hondje naar haar toe. Waarom deed ze dit? Waarom testte ze dan toch haar macht over hem? Ze ontnam hem zijn schildertijd, ook weer willens en wetens. In bed liet ze toe dat hij haar aanraakte, maar met haar hoofd was ze elders.

Nadat hij klaar was, kuste hij haar goedenacht, draaide zich op zijn zij en sliep in.

Lisa lag nog lang wakker, tobbend over de rare wending die hun leven had genomen.

Een schets

Met het oog op oneindig kijk ik naar de toekomst
Mijn hand beweegt de pen als een wapen
Vluchtige streken bevuilen het doek
De toekomst geschetst door mijn gedachten