Episch Geneuzel 2

De geuren van de uitgestrekte landen komen tot mij op het uur van de dag waar de zon straalt op het land. Ieder uur waar deze gever van leven de verlichting brengt zie ik meer en meer van de dingen der aarde. Onmogelijk veel subtiliteiten vallen mij ten deel in een enkele blik. O hoe zou ik kunnen dwalen in een enkele blik over de vlakke landen waar ik behoor. Vogels in de verte die tezamen een dans uitvoeren welke voor een ieder die maar durft te turen, daar de landen zich uitstrekken en de mens nietig maken, zichtbaar is en u in vervoering kan brengen zoals een majestiek ballet vol emotie en kracht, uitgevoerd op een geladen samenbreng van instrumenten. Hoe schoon is toch het land waarin wij leven. Wat een onmeetbare vervoering brengt een gegolfd water mij, daar het omringt is door een ware fauna. Dit is wat mij in mijn momenten van onrust kan bedaren tot mijn wezenlijke aard hoe ik behoor te zijn, alle dagen van mijn leven. De wereld met zijn hamer brengt mij echter een ongekende slag toe, iedere dag weer. De spanning in mijn lichaam voel ik stijgen totdat ik niet langer kan zeggen wat ik zeg, tot ik niet langer kan doen wat ik doe, ik kan alleen maar zwijgen en zijn op de plek waar ik ben. Breng mij toch een rivier waar ik aan kan verblijven. Plaats mij op het uiterste van de krib die de stroming breekt, zodat deze ook mij breekt en van mij neemt wat mij bindt, wat mij verzwakt. Ongebonden en vrij is hoe ik behoor te zijn. Waarom bindt gij mij, leven. Waarom belaad u mij met lasten? Behoort u niet te schenken en te geven zonder lasten opdat wij in dit land vrij kunnen zijn? Is dit niet, waar zovelen voor geleden hebben? Het lijkt alsof de kracht mij ontnomen wordt om te schrijven over de diefstal welke ons ten deel valt, daar deze een zulk onmetelijk kwaad betreft dat enig schrijven wat poogt dit aan te boren zelf niet anders kan dan vervallen tot waanzin. 

Ik zie de velden zich uitstrekken met een oneindige pracht. Torens en bomen, kilometers ver weg. Hoe zouden ze zijn van dichtbij? Hoe zou het zijn om daar te zijn? Een akker, een veld vol gras, een schuur, grazende dieren. Het bestaat in dit land en straalt een rust uit welke ik hoop ooit te herbergen. Laat mij zo worden dat ik de rust van dit land in mij kan nemen en kan dragen voor anderen. 

Gij die een last draagt, in gedachten ben ik bij u.

Alle goede dingen

Over de straat zie ik ze lopen
Mensen die lachen
Ze kijken de wereld in

De oorsprong van de lach is onbekend
Wat zou je geven voor hun geest
En ook de ogen lachen mee

Soms is de wereld toch zo mooi
De oneindige lach van de mens die ik niet ken
Alle goede dingen komen tot een einde

Episch geneuzel

In het land van mijn dromen ben ik een zwerver.

Met beelden vol kleuren die spreken over hoop en dingen die niet zijn, ben ik als een grijze waas die nog de meeste gelijkenis treft met het fletse beton van beelden over een bloeiende stad. 

Waar de grond zich eeuwig uitstrekt om mij heen zie ik niets om naartoe te gaan, daar mijn verlangen niet berust in een reis, moogt het al ergens berusten waar ik het treffen kan. 

Wat is de reden dat ik mijn zijn verlaag tot een schaamteloos verblijf in de middelmatigheid waar ik mij in bevind. 

Waarom is het toch dat in de dromen van mijn jeugd ik alleen kan vinden wat mij getroffen heeft met tranen die ik niet los kan laten. 

Hoop is een stille liefde, ongeroerd in mij met een zeis waar ik mij steeds aan snijdt. 

Zo bloed ik leeg, met alle kleur die in mij was om mij heen als een rivier van verloren gedachten. 

Rood, het is de enige kleur die mijn handen meer maakt dan werktuigen van mijn lichaam.